Josephientje 2022

Feest… Afgelopen zaterdag was het feest. De boekpresentatie van collega schrijfster en vriendin Carlita van Rossum was eindelijk een feit.Door alle gedoe met corona, werd alles al een aantal keren uitgesteld, maar zaterdag was het dan zover.  Ik was uitgenodigd om de aankondiging te doen en voelde me zeer vereerd. Niet alleen met deze taak, maar ook om haar bij te staan vanwege alle zenuwen die zo’n presentatie teweeg brengt en om Carlita te steunen haar ZEN te bewaren. Ik moet zeggen dat spreken voor een flink aantal mensen mij geen angst in boezemt, maar speechen voor mij ook geen dagelijkse kost is en ook ik een gezonde spanning voelde toen ik achter de microfoon plaatsnam.  Ik perste de eerste zinnen voor mijn gevoel hakkelend mijn stembanden uit, maar daarna liep het gesmeerd en kon ik met veel welgemeend genoegen mijn lieve collega een pluim op haar hoed geven voor haar schrijfwerk en zeker voor haar laatste dichtbundel, waar het gevoel haar de diepte in liet gaan die de lezer ze

                                  Hoog bezoek. Op een zonnige dag een aantal weken terug, zie ik wanneer ik op mijn bescheiden balkonnetje van het ochtend zonnetje sta te genieten en mijn rek en strekoefeningen doe, tot mijn grote verbazing opeens twee wespen af en aanvliegen. Zij scheren over mijn hoofd richting het plafonnetje en kruipen de ruimte in van het kleine muurtje in een richel tussen het hout en het beton. Ik sla hier echter niet zoveel acht op, ‘leven en laten leven’ is mijn motto en ga gewoon doen wat ik moet doen. Na ongeveer een week, zijn het opeens zomaar vier, vijf ,zes van die geel gestreepte beestjes. Dan begint het een beetje tot mij door te dringen, dat dit wel eens het begin zou kunnen zijn van een nest. Ik heb ooit eens een grote wesp zien knagen aan een houten terrastafel en stukjes hout tot pulp zien vermalen met zijn kaken, vernuftig bouwmateriaal voor een nest, dus ik begin op mijn hoede te raken voor wat er op mijn loggia aan de gang is. Dagelijks probeer

Deel twee voorlezen op school Wanneer Annemieke en ik het schoolgebouw betreden en de steile trap beklimmen, komen we in het lokaal waar haar dochter lesgeeft. Door het raam van de deur zie ik zo’n 30 gespannen kindersnoetjes, vol verwachting op wat komen gaat. Zij krijgen natuurlijk niet elke dag een schrijfster op bezoek die hen gaat voorlezen en iets komt vertellen over haar leuke prentenboek. De kinderen zitten allemaal in een grote kring en wanneer ik de deur openzwaai en het lokaal binnenstap, voel ik mij net Sinterklaas. Natuurlijk wordt de juf als eerste hartelijk begroet, door haar moeder en door mij. Stevige knuffels. Dan mag ik op een grote stoel gaan zitten en is de cirkel rond. Ik stel me netjes voor en meteen schieten er al een paar vingers de lucht in. ‘Jaaah de kinderen hebben een heleboel vragen bedacht en willen daar natuurlijk antwoordt op’ zegt Juf Manon. ‘Zal ik eerst iets voorlezen uit het boek en er iets over vertellen?’ stel ik voor en dat vinden ze prima. Ik zi

De eerste helft van de afgelopen week hou ik de rust erin, op de voorbereiding om eindelijk mijn belofte na te komen om bij twee hele lieve vrienden op bezoek te gaan. Zij zijn zes jaar geleden verhuisd van een huis met een tuin naar een riant appartement, waar ze veel minder werk aan hebben en dus lekker veel tijd met z’n tweeën of met vrienden of familie op hun zeiljacht door kunnen brengen. Dat is genieten en na een leven van hard werken aan allebei zeer gegund. Ik ken beide langer dan 25 jaar en het is gewoon altijd een feestje om bij hen te zijn. Toch was er iets dat mij de afgelopen jaren tegenhield om hen een bezoek te brengen. Dat had niets met hen te maken, maar met mezelf. Toen zij verhuisden, moest ik een rugoperatie ondergaan en daarna revalideren om mijn balans terug te vinden om weer te kunnen lopen en fietsen. Dat heeft heel wat inspanning gekost en ik heb in die tijd heel wat tranen gelaten. Dit had flink wat tijd nodig, maar gelukkig ben ik hersteld en hoewel het lopen

Voetbal Afgewezen, afgedankt  Ben ik in de goot beland Na een zwaar en werkzaam leven hebben ze mij opgegeven. Vele trappen heb ik doorstaan Daarna werd ik afgedaan Met het grofvuil meegegeven Wat heb ik die elf misdaan? Jaren heb ik ze gediend Als een hele trouwe vriend Was loyaal mijn hele leven Toch hebben zij mij opgegeven Ik geef toe ik ben wat ouder Had behoefte aan een schouder Maar helaas die kreeg ik niet Tot mijn grote ongenoegen Kregen zij wel wat zij vroegen. Misschien ben ik een beetje mal Maar ben wel een wijze bal menig wedstrijd meegemaakt  vele doelpunten geraakt nu ben ik dus afgeschreven  Want zo gaat dat in het leven Voor deze bal valt het gordijn Dat doet best een beetje pijn.  J©sephientje 4-10-2020