Feest...

Feest…

Afgelopen zaterdag was het feest. De boekpresentatie van collega schrijfster en vriendin Carlita van Rossum was eindelijk een feit.Door alle gedoe met corona, werd alles al een aantal keren uitgesteld, maar zaterdag was het dan zover. 

Ik was uitgenodigd om de aankondiging te doen en voelde me zeer vereerd. Niet alleen met deze taak, maar ook om haar bij te staan vanwege alle zenuwen die zo’n presentatie teweeg brengt en om Carlita te steunen haar ZEN te bewaren. Ik moet zeggen dat spreken voor een flink aantal mensen mij geen angst in boezemt, maar speechen voor mij ook geen dagelijkse kost is en ook ik een gezonde spanning voelde toen ik achter de microfoon plaatsnam. 

Ik perste de eerste zinnen voor mijn gevoel hakkelend mijn stembanden uit, maar daarna liep het gesmeerd en kon ik met veel welgemeend genoegen mijn lieve collega een pluim op haar hoed geven voor haar schrijfwerk en zeker voor haar laatste dichtbundel, waar het gevoel haar de diepte in liet gaan die de lezer zeker zal raken. Ik was in ieder geval zeer geroerd bij het lezen van haar prachtige gedichten en liet dat ook duidelijk naar voren komen in mijn aankondiging. Het toegestroomde publiek ontving haar daarna met een warm applaus toen ik mijn plekje afstond aan de ster van de middag.

En zo stond de lieverd daar met klotsende oksels achter de microfoon te zweten, want het was behoorlijk warm in de zaal, er waren aardig wat mensen gekomen. De ergste warmte koelden wij met Alcolado Glacial dat ik altijd in mijn tas heb  voor tropische temperaturen en noodgevallen, dat deed haar goed. Ze werd gelukkig met elke zin die ze voorlas kalmer. Ik bleef in haar buurt.

Iedereen luisterde aandachtig toen zij voorlas uit een van haar boeken. Menigeen hield het niet helemaal droog bij het voorlezen van het gedicht dat Carlita speciaal schreef voor haar vader die aan dementie lijdt. Hij zat trots samen met haar moeder op de eerste rij en luisterde alsof hij haar woorden opzoog, maar vooral het gevoel erachter begreep. Even kwam er een twinkel in zijn ogen, wat een prachtig en liefdevol moment. 

Ik ben oprecht trots op verlegen schrijfvriendin die daar toch maar stond. Wat deed zij het goed! Het was een middag vol met wondertjes en leuke ontmoetingen. Ik vond het ook een eer om kennis te maken met haar ouders en leuke tweelingzoons waarvan een haar interviewde, hetgeen verassende antwoorden opleverde op goed overdacht gestelde vragen. Helemaal leuk. 

Aan het einde van dit festijn kon iedereen die dat wilde een of meerdere boeken aanschaffen en haar winkeltje liep als een trein. Wat ook heel leuk was, dat een meester van haar lagere school, waar zij ooit les van had gehad, gekomen was om dit evenement mee te maken. Hoe leuk kan het leven zijn? Ze werd helemaal in het zonnetje en de bloemetjes gezet.

Achter de coulissen stond de geluidsman. Een aardige vent, die mij meteen het gevoel gaf dat we op éen lijn zaten wat humor betrof. Dit kon natuurlijk niet missen, toen wij elkaar een hand gaven en ons aan elkaar voorstelde.  Natuurlijk, een van mijn eigen volk, een Jordanees van de Lindengracht, vroeg aan mij waar ik vandaan kwam, we moesten er allebei hartelijk lachen. Beiden van een uitstervend ras, geboren Jordanees in het hartje van Amsterdam. Tja dan versta je elkaar, dat kan niet missen. Hij werkt in die prachtige grote bieb op het Neude in Utrecht. Wat een mooie ambiance om te werken in dit prachtige vroegere postkantoor. Wat een prachtig gebouw met een fijn restaurant met super lieve bediening.

Doordat ik met een taxi kwam, was ik wat aan de vroege kant. Heb mijzelf getrakteerd op een overheerlijke Marokkaanse Harira soep en een verse muntthee in het Potter restaurant. Dat was smullen. 

                                                       

En natuurlijk teveel voor mij, maar dat deden de dames voor mij in een afgedekte beker die ik mee naar huis kon nemen, wat een service. Ik mag graag observeren en wat foto’s maken, dit gebouw is een lust voor het oog. Het evenement vond plaats op de begane grond, dus ik hoefde niet ver te zoeken. Ik kom daar zeker nog een keer terug dat gevoel heb ik zomaar. Achter in de hal aan de linkerkant was de plek waar het festijn plaats vond en toen ik uitgegeten was kon ik er op mijn gemakje heen lopen. 

Carlita was er al en liep samen met Dennis de geluidsman dingen te regelen en neer te zetten. Er was een trapsgewijze tribune met losse kussens waarop het publiek kon plaats nemen. Het feest begon om 16.00 uur. En was rond 18.00 uur afgelopen. Carlita straalde van alle aandacht, liefde en warmte rondom haar persoon. Het was een middag met een gouden rand, zij was uitgenodigd om te gaan eten in de stad en ik had nog wat tijd voor een koffietje eer mijn taxi  arriveerde. Buiten was het een gezellige drukte er stond een grote  witte tent op het pleintje voor de bieb en flarden van gezellige muziek bereikten mijn oren. Dat was heel lang geleden voor mij om in een stad te lopen op zaterdag aan het begin van de avond. De drukte en de gezelligheid van een stad heeft nog steeds iets, hoewel ik er niet mee aan deelneem adem ik iets van vroeger tijden in.  Mijn taxi arriveerde en de eerste regendruppels ook, vanuit een inktzwarte lucht gingen de sluizen open, ik zat droog en genoot van het uitzicht van de donkere regenwolken.

Thuisgekomen wachtte mij nog een hele grote verrassing. Grappig genoeg had ik mijn huissleutel van mijn sleutelbos gehaald, dan hoefde ik niet het hele bos mee te slepen, daar zat ook de sleutel van mijn postbus aan. Zo kon ik bij binnenkomst in de hal nog even kijken wat er in mijn postbus zat. Tot mijn grote verbazing en verrassing zat daar de proefdruk in van mijn nieuwe boek. Dit boek is tot stand gekomen door een wonderlijke combi van prachtige foto’s van natuurfotograaf Otto Jelsma en schrijfsels van mijn hand. 

Dit is  dus een regelrechte primeur! Met veertien dagen/ drie weken hebben wij de eerste exemplaren in handen. Hier is keihard naar toegewerkt. Benieuwd? Wij wel..Ik hou u op de hoogte 

Josephientje 27-6-2022