Josephientje 2022

Ik sta voor de toonbank bij het postkantoor te wachten totdat ik mijn post kan afgeven. Er gaat weer een gesigneerd exemplaar van ‘Leven vanuit verzet’ de deur uit naar een nieuwe lezer. Voor mij staat een lange, stevig uitziende jongen. Hij geeft zijn pakketje af, draait zich om en zegt tegen mij’ gaat u maar voor hoor mevrouw, ik moet nog even wachten.’ Oh wat aardig’ toeter ik terug en zet mijn allerliefste glimlach op. Hij stapt opzij en ik doe een stap naar voren.  Leg mijn pakketje braaf op de toonbank en geef aan, dat ik dit met track & trace code wil versturen. Dat doe ik tegenwoordig altijd, nadat er eens een boek zoekgeraakt is. Dan krijg ik vriendelijk van de dame achter de toonbank te horen, dat ik helaas ook even moet wachten. Zij is een collega aan het inwerken en moet haar nog wat handelingen voordoen. Ik doe een stap terug en zeg tegen de jongeman’ ga jij maar weer hoor, jij was er eerder dan ik.’ We wisselen lachend van plaats en grappen nog wat tegen elkaar terwij

PASEN.. Ineens, realiseer ik me vanochtend tijdens het wakker worden, dat er zomaar tien jaar verstreken zijn vanaf het moment dat ik de allereerste keer met de sleutel in mijn hand en een huurcontract op zak over de drempel stapte van mijn kleine paleisje in het appartementencomplex waar ik alweer tien jaar woon. En nee, ik ga niet over mijn schouder kijken en zeggen waar blijft de tijd, want het begrip tijd bestaat voor mij niet. There is no such thing as time there is no time. Het lijkt als de dag van gister dat ik nog vol ongeloof maar trots dat ik het voor elkaar had gekregen over de drempel stapte. Ik had niets anders dan 2 grote emmers verf om het plafond en de muren mee te sausen en een laminaat vloer die ik nog net kon kopen van mijn laatste centen. Ook had ik een luchtbed tot mijn beschikking, mijn kleine laptopje, kleding en beddengoed, maar verder had ik op dat moment niets aan spulletjes. Ik had voor het allereerst in mijn leven een huurflatje, helemaal voor mezelf.  Wat w

In de Jordaan door ons groepslid José Bosma. ‘In welke straat bent u geboren?’ vraagt de vrouw die naast mij op het bankje zit en zij kijkt mij afwachtend aan: 'Ik ben helemaal niet in een straat geboren,’ zeg ik vol trots. Mijn straat is geen straat, mijn straat is een gracht en ligt in het hartje van de Amsterdamse Jordaan. Een gracht met de naam van een prachtige wilde roos, ‘de Egelantier.’ 'Als u wilt, ga ik erover vertellen. Doe uw ogen maar dicht en luister goed, dan neem ik u mee op reis naar mijn bijzondere geboorteplek in het mooiste stukje van Mokum.’ De Tweede Wereldoorlog is voorbij en Nederland is langzaam begonnen met de wederopbouw van een gehavend en uitgehold land. De woningnood is hoog en de woningen zijn schaars als mijn moeder zwanger is van mij. Toch vinden mijn toekomstige ouders een kleine plek, waar zij hun leven samen kunnen aanvangen. Er wordt gekookt op een tweepits gasstel op de gang. Het toilet was een verdieping lager bij de buren. Het was behelpe

Klein Raadsel… Wie weet waar ik vanochtend was? Vandaag heb ik een afspraak, het is eigenlijk een tussendoor afspraak, die niet echt gepland stond. Maar nood breekt wetten.. Ik ga welgemoed op pad en vanwege het mooie weer neem ik de fiets. Dan kan ik na deze afspraak ook nog wat anderen dingen doen. Ik ben keurig op tijd en tot mijn grote verbazing kan ik meteen doorlopen en staat er een heel ontvangstcomité klaar om mij in de watten te leggen. Ik krijg een comfortabele stoel aangewezen, die in diverse standen kan worden gezet. Nog niet helemaal op mijn gemak voor wat gaat komen, laat ik het maar gebeuren. De man met het scherm voor, heeft de leiding en gaat aan de slag, De stoel gaat op een elektrisch commando omhoog en daarna in een gemakkelijke ligstand. Ik kon niets anders dan mij overgeven aan wat komt. Er wordt wat heen en weer gepraat over mijn hoofd en ik moet zeggen dat het mij achteraf best wel is meegevallen. De man verstaat zijn vak. Hij is heel voorkomend, zachtaardig en