Deel twee voorlezen op school
Wanneer Annemieke en ik het schoolgebouw betreden en de steile trap beklimmen, komen we in het lokaal waar haar dochter lesgeeft. Door het raam van de deur zie ik zo’n 30 gespannen kindersnoetjes, vol verwachting op wat komen gaat. Zij krijgen natuurlijk niet elke dag een schrijfster op bezoek die hen gaat voorlezen en iets komt vertellen over haar leuke prentenboek. De kinderen zitten allemaal in een grote kring en wanneer ik de deur openzwaai en het lokaal binnenstap, voel ik mij net Sinterklaas. Natuurlijk wordt de juf als eerste hartelijk begroet, door haar moeder en door mij. Stevige knuffels. Dan mag ik op een grote stoel gaan zitten en is de cirkel rond. Ik stel me netjes voor en meteen schieten er al een paar vingers de lucht in. ‘Jaaah de kinderen hebben een heleboel vragen bedacht en willen daar natuurlijk antwoordt op’ zegt Juf Manon. ‘Zal ik eerst iets voorlezen uit het boek en er iets over vertellen?’ stel ik voor en dat vinden ze prima. Ik zit helemaal op mijn voorlees-stoel en de kinderen luisteren aandachtig. Ik vertel een aantal versjes uit het boek en laat hen de zelfgemaakte platen en tekeningen bekijken, leg hen uit hoe een en ander tot stand gekomen is en dat hun juf ook heeft meegeholpen om er iets moois van te maken. Dat vinden ze best interessant, zeker nu ze weten dat de laarsjes van hun juf model hebben gestaan voor de stoute schoenen van de barones.Het is een gemengde klas, de meisjes hangen aan mijn lippen en zijn helemaal verrukt van de barones met haar krulspelden, de jongetjes luisteren al wippend op hun stoeltjes naar mijn avonturen verhalen. Dan mogen ze alle vragen op mij afvuren die ze hebben bedacht. Ik ga via de opgestoken vingers de kring rond. Fantastisch wat deze kinderen mij vragen. Hier is echt over nagedacht. Maar ook willen ze weten hoe het nu allemaal in elkaar steekt met die mevrouw en mij en dan blijkt die mevrouw ook nog de moeder van hun juf Manon te zijn. Ze willen het naadje van de kous weten en ze zijn niet eerder tevreden dan wanneer ze alle antwoorden hebben. Wanneer hun honger in deze kwestie is gestild en wij hebben verteld dat je best heel veel jaren vriendinnen kunt zijn en dat zelfs een juf een moeder heeft, worden er vragen afgevuurd op de schrijfster. ‘Waarom wordt je schrijfster?’ Wanneer wist je dat je schrijfster wilde worden?’ Waar schrijf je?’ Schrijf je met een pen?’ Ik probeer de vragen zo eerlijk en uitgebreid mogelijk te beantwoorden. Ik wil ook dat zij een goed beeld krijgen van wat er allemaal komt kijken eer een boek in de winkel ligt. Iedereen komt aan de beurt. We moeten wel de tijd in de gaten houden, drie kwartier is zo om. Een beetje ter afsluiting vraag ik hen of ze het leuk vinden om mee te doen met een kleur, knip en plakwedstrijd? Ik heb de kleurplaat uit het boek 30 keer thuis uitgeprint en als cadeautje de kleurpotloodjes van de barones meegenomen. Er gaat een gejuich op in de klas. Dat valt in de smaak. De Juf, haar moeder en ik, zijn de Jury en over twee weken maken wij de winnaar bekend, die een gratis gesigneerd exemplaar van de barones von Habeniks compleet met boekenlegger krijgt. Er gaat gejuich op en er wordt geklapt.
Iedereen is dolenthousiast, zoiets is zeker voor herhaling vatbaar. Ik heb al bedacht dat wij met de kinderen ook wel eens een keer versjes kunnen gaan schrijven. Dat lijkt hen ook leuk. Kinderen zijn zo puur en zuiver. Zij hebben genoten vertellen ze de juf, wanneer ze de kleurplaten en kleurtjes in hun laatjes schuiven. Dan rennen ze hun vrijheid tegemoet. Lekker in de buitenlucht op het schoolplein een speelkwartier en daarna lunchen. Annemiek en ik gaan ook lunchen. Wij nemen afscheid met de belofte dat wij elkaar snel spreken en of gaan zien en vertrekken naar ‘Brasserie Park’ een heel leuk restaurant waar Annemiek gereserveerd heeft. Wat een verademing na alle leuke drukte. Even bijkomen tijdens het nuttigen van een overheerlijk luxe fishdish lunch. De twee kleine garnalen kroketje krijgen wat mij betreft meteen vijf sterren. Het is echt smullen.Zo luxe genieten dit moet ik gewoon veel vaker doen. Ik ben mijn vrienden dankbaar. Na de lunch wordt het toch echt tijd om naar huis te gaan. Ik wil de file voorzijn. Alles, minus een zak kleding wordt weer in mijn rooie wonder op wielen gepropt er wordt gezwaaid en gezoend. Zij gaan richting hun boot en ik richting mijn kleine paleisje. De terugweg loopt voorspoedig, ik wordt dit keer via Amsterdam naar huis gestuurd en krijg het stuk rijbaan, waar ik jarenlange angst voor had, te zien aan de andere kant van de weg. Zo! Deze angst is overwonnen. Stap voor stap kom ik er wel weer. Bij Diemen rijdt ik nog even verkeerd, maar ik ken Diemen goed genoeg uit vroegere tijden, dat ik de weg naar huis snel weer heb gevonden. Ik heb meteen besloten om maar weer eens meer van dit soort leuke uitjes te gaan doen. Thuisgekomen, uitgepakt en ingevakt. Hou ik het na een wwtje voor gezien. Ik stort me in Morpheus armen. Ik kan niet meer. Ik slaap een rustige slaap en kijk terug op een heel plezierige logeerpartij en een fijn klein leerzaam uurtje met hele leuke kinderen. Ik ben dankbaar en tevreden.
Zondag krijg ik vanaf het water deze foto opgestuurd
U hoort weer van mij.
Josephientje 15-6-2022
Reacties
Een reactie posten