Doorgaan naar hoofdcontent

Deel twee .. voorlezen op school.

Deel twee voorlezen op school

Wanneer Annemieke en ik het schoolgebouw betreden en de steile trap beklimmen, komen we in het lokaal waar haar dochter lesgeeft. Door het raam van de deur zie ik zo’n 30 gespannen kindersnoetjes, vol verwachting op wat komen gaat. Zij krijgen natuurlijk niet elke dag een schrijfster op bezoek die hen gaat voorlezen en iets komt vertellen over haar leuke prentenboek. De kinderen zitten allemaal in een grote kring en wanneer ik de deur openzwaai en het lokaal binnenstap, voel ik mij net Sinterklaas. Natuurlijk wordt de juf als eerste hartelijk begroet, door haar moeder en door mij. Stevige knuffels. Dan mag ik op een grote stoel gaan zitten en is de cirkel rond. Ik stel me netjes voor en meteen schieten er al een paar vingers de lucht in. ‘Jaaah de kinderen hebben een heleboel vragen bedacht en willen daar natuurlijk antwoordt op’ zegt Juf Manon. ‘Zal ik eerst iets voorlezen uit het boek en er iets over vertellen?’ stel ik voor en dat vinden ze prima. Ik zit helemaal op mijn voorlees-stoel en de kinderen luisteren aandachtig. Ik vertel een aantal versjes uit het boek en laat hen de zelfgemaakte platen en tekeningen bekijken, leg hen uit hoe een en ander tot stand gekomen is en dat hun juf ook heeft meegeholpen om er iets moois van te maken. Dat vinden ze best interessant, zeker nu ze weten dat de laarsjes van hun juf model hebben gestaan voor de stoute schoenen van de barones.

Het is een gemengde klas, de meisjes hangen aan mijn lippen en zijn helemaal verrukt van de barones met haar krulspelden, de jongetjes luisteren al wippend op hun stoeltjes naar mijn avonturen verhalen. Dan mogen ze alle vragen op mij afvuren die ze hebben bedacht. Ik ga via de opgestoken vingers de kring rond. Fantastisch wat deze kinderen mij vragen. Hier is echt over nagedacht. Maar ook willen ze weten hoe het nu allemaal in elkaar steekt met die mevrouw en mij en dan blijkt die mevrouw ook nog de moeder van hun juf Manon te zijn. Ze willen het naadje van de kous weten en ze zijn niet eerder tevreden dan wanneer ze alle antwoorden hebben. Wanneer hun honger in deze kwestie is gestild en wij hebben verteld dat je best heel veel jaren vriendinnen kunt zijn en dat zelfs een juf een moeder heeft, worden er vragen afgevuurd op de schrijfster. ‘Waarom wordt je schrijfster?’ Wanneer wist je dat je schrijfster wilde worden?’ Waar schrijf je?’ Schrijf je met een pen?’ Ik probeer de vragen zo eerlijk en uitgebreid mogelijk te beantwoorden. Ik wil ook dat zij een goed beeld krijgen van wat er allemaal komt kijken eer een boek in de winkel ligt. Iedereen komt aan de beurt. We moeten wel de tijd in de gaten houden, drie kwartier is zo om. Een beetje ter afsluiting vraag ik hen of ze het leuk vinden om mee te doen met een kleur, knip en plakwedstrijd? Ik heb de kleurplaat uit het boek 30 keer thuis uitgeprint en als cadeautje de kleurpotloodjes van de barones meegenomen. Er gaat een gejuich op in de klas. Dat valt in de smaak. De Juf, haar moeder en ik, zijn de Jury en over twee weken maken wij de winnaar bekend, die een gratis  gesigneerd exemplaar van de barones von Habeniks compleet met boekenlegger krijgt. Er gaat gejuich op en er wordt geklapt.

Iedereen is dolenthousiast, zoiets is zeker voor herhaling vatbaar. Ik heb al bedacht dat wij met de kinderen ook wel eens een keer versjes kunnen gaan schrijven. Dat lijkt hen ook leuk. Kinderen zijn zo puur en zuiver. Zij hebben genoten vertellen ze de juf, wanneer ze de kleurplaten en kleurtjes in hun laatjes schuiven. Dan rennen ze hun vrijheid tegemoet. Lekker in de buitenlucht op het schoolplein een speelkwartier en daarna lunchen. Annemiek en ik gaan ook lunchen. Wij nemen afscheid met de belofte dat wij elkaar snel spreken en of gaan zien en vertrekken naar ‘Brasserie Park’ een heel leuk restaurant waar Annemiek gereserveerd heeft. 

Wat een verademing na alle leuke drukte. Even bijkomen tijdens het nuttigen van een overheerlijk luxe fishdish lunch. De twee kleine garnalen kroketje krijgen wat mij betreft meteen vijf sterren. Het is echt smullen. 

Zo luxe genieten dit moet ik gewoon veel vaker doen. Ik ben mijn vrienden dankbaar. Na de lunch wordt het toch echt tijd om naar huis te gaan. Ik wil de file voorzijn. Alles, minus een zak kleding wordt weer in mijn rooie wonder op wielen gepropt er wordt gezwaaid en gezoend. Zij gaan richting hun boot en ik richting mijn kleine paleisje. De terugweg loopt voorspoedig, ik wordt dit keer via Amsterdam naar huis gestuurd en krijg het stuk rijbaan, waar ik jarenlange angst voor had, te zien aan de andere kant van de weg. Zo! Deze angst is overwonnen. Stap voor stap kom ik er wel weer. Bij Diemen rijdt ik nog even verkeerd, maar ik ken Diemen goed genoeg uit vroegere tijden, dat ik de weg naar huis snel weer heb gevonden. Ik heb meteen besloten om maar weer eens meer van dit soort leuke uitjes te gaan doen. Thuisgekomen, uitgepakt en ingevakt. Hou ik het na een wwtje voor gezien. Ik stort me in Morpheus armen. Ik kan niet meer. Ik slaap een rustige slaap en kijk terug op een heel plezierige logeerpartij en een fijn klein leerzaam uurtje met hele leuke kinderen. Ik ben dankbaar en tevreden. 

Zondag krijg ik vanaf het water deze foto opgestuurd

    Een lieveheersbeestje op de boot… 

U hoort weer van mij. 

Josephientje 15-6-2022


Reacties

Populaire posts van deze blog

Feest...

Feest… Afgelopen zaterdag was het feest. De boekpresentatie van collega schrijfster en vriendin Carlita van Rossum was eindelijk een feit.Door alle gedoe met corona, werd alles al een aantal keren uitgesteld, maar zaterdag was het dan zover.  Ik was uitgenodigd om de aankondiging te doen en voelde me zeer vereerd. Niet alleen met deze taak, maar ook om haar bij te staan vanwege alle zenuwen die zo’n presentatie teweeg brengt en om Carlita te steunen haar ZEN te bewaren. Ik moet zeggen dat spreken voor een flink aantal mensen mij geen angst in boezemt, maar speechen voor mij ook geen dagelijkse kost is en ook ik een gezonde spanning voelde toen ik achter de microfoon plaatsnam.  Ik perste de eerste zinnen voor mijn gevoel hakkelend mijn stembanden uit, maar daarna liep het gesmeerd en kon ik met veel welgemeend genoegen mijn lieve collega een pluim op haar hoed geven voor haar schrijfwerk en zeker voor haar laatste dichtbundel, waar het gevoel haar de diepte in liet gaan die de...

ongewenst bezoek

                                  Hoog bezoek. Op een zonnige dag een aantal weken terug, zie ik wanneer ik op mijn bescheiden balkonnetje van het ochtend zonnetje sta te genieten en mijn rek en strekoefeningen doe, tot mijn grote verbazing opeens twee wespen af en aanvliegen. Zij scheren over mijn hoofd richting het plafonnetje en kruipen de ruimte in van het kleine muurtje in een richel tussen het hout en het beton. Ik sla hier echter niet zoveel acht op, ‘leven en laten leven’ is mijn motto en ga gewoon doen wat ik moet doen. Na ongeveer een week, zijn het opeens zomaar vier, vijf ,zes van die geel gestreepte beestjes. Dan begint het een beetje tot mij door te dringen, dat dit wel eens het begin zou kunnen zijn van een nest. Ik heb ooit eens een grote wesp zien knagen aan een houten terrastafel en stukjes hout tot pulp zien vermalen met zijn kaken, vernuftig bouwmateriaal voor een nest, dus ik begin ...

SEPTEMBER

  September  Wanneer wij, (het volledige stoksjok team) moedig op pad gaan, een klein beetje regen trotserend, hebben wij het helemaal naar ons zin op de heide. Wat is het weer genieten met een grote G. Dit nodigt uit tot het maken van mooie plaatjes van de in het oog vallende, eerste paddenstoelen in deze aanloop naar de herfst. Na de eerste loopronde, rusten wij altijd even uit bij ‘Tante Jans’ het half vergane en bijna gesloopte dierbare bankje doet nog prima dienst als uitrust plek voor deze twee ijverige stoksjokkers van Nederland. We puffen even uit en bekijken de geschoten plaatjes, maar genieten vooral van de rust en stilte op dit vroege tijdstip.   FOUT! Helemaal FOUT.  Achter ons ligt een stuk uitgestrekte heide dat zich in al haar kleurenpracht toont, alleen daar al wordt je stil. Plotseling horen wij, uit het niets, flarden van heel druk gepraat. Wij kijken elkaar aan en hebben zoiets van ‘moet dat nou zo nodig?’ weg serene rust, weg stilte. Wanneer wij o...