Daar zit ik dan achter mijn pc, met voor mij een hele witte pagina. Het voelt alsof ik voor een wit doek zit met al mijn schilderspullen naast mij, niet wetende waar te beginnen. Ik wil zo graag schrijven over wat er allemaal rondom mij gebeurd, maar de afgelopen weken waren meer dan hectisch. Wat kan er veel gebeuren in korte tijd. Ik neem u even mee op mijn pad en begin bij de dag alweer een aantal weken geleden dat ik met een lieve vriendin naar een voor haar niet zo’n leuke afspraak moest. ‘Jos, ga je met mij mee, ik wordt van jou zo rustig en rij jij dan?’ Ja tuurlijk doe ik dat. Zo komt het dat wij op een vroege zonnige ochtend, ruim op tijd, wegrijden van haar huis, richting afspraak. Zij bloednerveus en ik de kalmte zelf. Tommie staat op het dashboard dus wat kan ons gebeuren? Toch bemerk ik dat wij een aantal keren door Tom gestuurd worden waarbij ik het gevoel krijg dat wij hier al eerder langs gereden zijn en dat terwijl ik het ding van tevoren toch goed ingesteld en geprogrammeerd had. De tijd begint te dringen en terwijl ik voor de zoveelste keer in een woonwijk beland, roept mijn vriendin in vertwijfeling uit’ we moeten het gewoon vragen hoor Jo! Tja wanneer er niemand op straat loopt is dat een onmogelijke opgave, het is stil, doodstil. Opeens zien wij een jongeman op de stoeprand zitten met een telefoon aan zijn oor. Ik stop voorzichtig en vraag of hij ons misschien kan helpen. Dat wil hij wel. Hij legt zijn Phone op de stoeprand en zegt tegen zijn gesprekspartner… ‘even wachten hoor blijven hangen (liggen zul je bedoelen!) Hij kijkt met een licht afkeurende blik naar mijn trouwe Tom. ‘Dat is wel erg ouderwets hoor’ merkt hij op. ‘Heeft u toevallig een Phoontje bij u waar Google maps opstaat?’ Ja dat heb ik wel. ‘Kijk eens aan, een IPhone’ zegt de leukerd terwijl ik hem mijn appeltje overhandig. Vriendin die toch al de zenuwen had, zit nu helemaal te wiebelen op de passagiersstoel. De vriendelijke jongeman doet even in sneltreinvaart voor hoe ik het ding kan instellen, vraagt mij het adres nogmaals en dan is het zo gepiept. En als een vrouwelijke stem vanuit het toestel roept dat wij in Westelijke richting moeten gaan rijden, lijkt het klusje geklaard. De jongen legt de telefoon in mijn hand. Ik ben hem oprecht dankbaar voor zijn hulp en vriendin is dat ook.
Dan gebeurt het gewoon.. Jolig vraag ik hem ‘Jij hebt vast al verkering he? ‘Ja, knikt hij. ‘Jammer’ zeg ik anders had je van mij nu een dikke zoen als dank gekregen. Mijn vriendin kijkt met een ietwat verbaasde ondeugende blik mee. ’Oh, maar dat kan alsnog hoor’ zegt hij met een steelse lach op zijn gezicht. En terwijl hij zijn wang richting mij draait in de raamopening van de bestuurderskant, geef ik er een dikke klapzoen op en bedank hem nogmaals. Wij rijden lachend weg. Dit keer goede richting uit. Wat ben ik toch altijd weer blij met zulke geweldig leuke jongeren op mijn pad. Uiteindelijk vinden wij het gebouw en valt het gesprek mee, dus keren wij met een gerust hart huiswaarts.
In de weken daarna lijkt het of de rust is weer gekeerd is in het pand, maar niets is minder waar. Elke bewoner heeft wederom van de verhuurder een duidelijke brief per post gekregen waarin nogmaals staat dat er geen vogels gevoerd mogen worden. Toch zijn er een aantal mensen die zich nergens aan storen en gewoon denken dat zij hun gang kunnen gaan. Zij hebben weliswaar hun terrein verlegd naar de zijkant van het pand en voeren nu daar naar hartenlust. Zouden ze nu echt menen dat, dit geen stuk gemeenschappelijke tuin is? Denk dat ze zich schromelijk vergissen. De verantwoording voor hun gedrag nemen ho, maar! Als eenieder zich aan de regels houdt, dan is er niets aan de hand. En wie de regels blijft negeren? Zal het op een andere manier dan maar moeten leren. Onder mijn balkon wordt ook nog steeds, zij het nu summier voedsel gestrooid. Hardleers..
Wat een pret in de seniorenflat! Het blijft gewoon vervelend, wanneer sommige mensen zich met jouw leven bezighouden en de boel proberen te verzieken. Ik geef niet thuis en heb aangegeven dat ik liever niet heb dat men mij aanspreekt. Ik heb niets te vertellen. Ik leid mijn eigen leven en doe mijn ding. Dat zouden meer mensen kunnen doen, dan wordt het weer wat rustiger en leefbaarder hier in dit complex. Maak het leven leuk voor elkaar en laat eenieder in zijn of haar waarde. Maak van elke dag een feestje is mijn motto en maak elkaar het leven, dat maar zo kort duurt, niet zuur middels roddels en achterklap. Het brengt namelijk niets dan narigheid. Gebakken lucht verkopen in de vorm van kwaadsprekerij leidt nergens heen en gaat zich op een dag tegen je keren. Triest genoeg.
Afgelopen weken hadden wij hier in huis te maken met twee sterfgevallen. In de privé sfeer had ik er ook nog een en een zeer dierbaar iemand die ziek is. Dat lijkt me voorlopig wel even genoeg
Carpe Diem zou ik willen zeggen. Pluk ook deze zo mooie herfstachtige zondag. De herfst maakt zijn entree.
Een versje uit het verleden J©sephientje 25-11-2017
ODE AAN DE HERFST.
Dag herfst met al je mooie kleuren
En je frisse aarde geuren
Diep oranje, kleurt aan de boom het bladerdak En valt het blad van elke tak
Om met dit kleed de aarde te verwarmen
En straks de winter te omarmen.
.jpeg)
Reacties
Een reactie posten