September
Wanneer wij, (het volledige stoksjok team) moedig op pad gaan, een klein beetje regen trotserend, hebben wij het helemaal naar ons zin op de heide. Wat is het weer genieten met een grote G. Dit nodigt uit tot het maken van mooie plaatjes van de in het oog vallende, eerste paddenstoelen in deze aanloop naar de herfst.
Na de eerste loopronde, rusten wij altijd even uit bij ‘Tante Jans’ het half vergane en bijna gesloopte dierbare bankje doet nog prima dienst als uitrust plek voor deze twee ijverige stoksjokkers van Nederland. We puffen even uit en bekijken de geschoten plaatjes, maar genieten vooral van de rust en stilte op dit vroege tijdstip.
FOUT! Helemaal FOUT.
Achter ons ligt een stuk uitgestrekte heide dat zich in al haar kleurenpracht toont, alleen daar al wordt je stil. Plotseling horen wij, uit het niets, flarden van heel druk gepraat. Wij kijken elkaar aan en hebben zoiets van ‘moet dat nou zo nodig?’ weg serene rust, weg stilte. Wanneer wij ons omdraaien om eens te kijken waar dit kabaal vandaan komt, zien wij tot onze verbazing geen jeugd, maar ongeveer twintig jolige bejaarden die onder leiding van een jonge trainer met een enorme Ghettoblaster die hij op moeder aarde neerzet. De uitgelatenen scharen zich in een grote kring rond het geluidsmonster waaruit inmiddels de tachtiger jaren song ‘SEPTEMBER’ van de groep Earth wind& fire keihard knalt. De ouderen hebben er zin in. Op bijna militaristische commando’s gaan de benen en de armen de lucht in, nee niet allebeide tegelijk uiteraard, maar afzonderlijk worden alle spier groepen aan het werk gezet, er wordt met de heupen gewaggeld, gewiegeld en gedraaid gezwoegd en gezweten terwijl de muziek over de eens grote stille heide dreunt. De grijze brigade heeft er zin in en zwaait en zwiert er lustig en luid meezingend op los.
Weg rust, weg stilte. Nadat ze zich een kwartier lang hebben uitgesloofd en mochten uitleven, stopt net zo plotseling als dat het begonnen was de muziek en vertrekken de bejaarde pubers luid kwetterend en lachend richting de grote Bussumer heide.
De trainer blijft nog even achter, die moet zijn lawaaipapegaai nog in een grote rugtas proppen. Hij is jong en heeft lange benen dus hij haalt ze vast wel in denk ik. Dan zie ik hem vanuit mijn ooghoeken met grote stappen wegbenen, de grijze kudde veulens achterna.
Op zijn tas, staat met grote letters in het Engels ,water resistant. Zouden de spelers van deze komische voorstelling dit ook zijn? vraag ik mij oprecht af en schiet in de lach.
Alleen humor kan ons nog redden vandaag. Dit was dus gisteren…
Reacties
Een reactie posten