wie had dat gedacht

Kijk nou toch eens aan.

Een aantal weken geleden schreef de beheerder van De facebook groep 'Bij ons in de Jordaan' een soort van wedstrijd uit waarin hij vroeg wat voor jou het mooiste aandenken is/was aan de Jordaan. Voor mij is het deze foto die ik ooit van beeldbank plukte puur op het woonadres van het huis waarin ik ben grootgebracht. Ik sprak daarbij de wens uit om van deze foto een mooie cover te kunnen laten maken voor mijn boek 'Leven vanuit verzet.' Mijn biografie en debuut uitgebracht in 2018.

Wat schetste mijn verbazing, ongeloof en verwondering toen ik de foto uit ging vergroten en plotseling zag, dat ik het kleine meisje was dat, met haar autoped op luchtbanden, op het stoepje zat. Even laten zag ik dat mijn moeder, met een prachtige zonnestraal op haar hoofd, vanaf twee hoog uit het raam een oogje in het zeil hield. Ik moest huilen, net als nu. De emotie die ik hierbij voelde is er een van een niet te beschrijven soort. Het raakte mij toen heel diep en het raakt mij nu weer. Ik, het lastpak, de plaag, de nagel aan de doodskist van mijn vader en de 'oh heb je weer niet wat!' uitspraken van mijn jongere zusje, hoor ik op zo'n moment nog nagalmen in mijn oren.

Ik, die alles in liefde heb los gelaten om ruimte te kunnen creëren voor mijn creatieve uitingen in o.a. het schrijven, ben schrijfster geworden en heb inmiddels twee boeken uit kunnen geven, waarmee ik heel veel lof oogst. Mijn tweede boek een prentenboek met de titel 'de barones von Habeniks,' heeft maar liefst vijf sterren.

Het derde boek is in de maak en wordt ook, dankzij een hele magische samenwerking met een fantastische fotograaf. een heel bijzonder boek. Nog even wachten dan is het zover.

En vandaag dit. Deze dag, is er een met een dikke gouden rand. Ik voel me verheugd en zeer vereerd, ben heel blij met de keuzes die ik maakte in dit hele proces. Hier schrijft een vrouw van bijna 72 jaar die aan het begin van een mooie carrière staat. Die heel hard werkt om alles wat zij nog wenst te laten slagen. Ik ben nog lang niet uitgeschreven en dit eerbetoon aan de Jordaan overtuigd mij nog meer dat ik moet doen wat mij het meest gelukkig maakt.

Het aandenken of eerbetoon aan de Jordaan dat de meeste likes heeft gekregen, is de foto van José.

José Bosma is daarmee 🏆 'Jordanees van het jaar 2022' 🏆. Van harte gefeliciteerd!

https://www.facebook.com/groups/bijonsindejordaan

Mijn dank gaat uit naar de beheerder van deze fantastische facebook groep en alle Jordanezen, die op het kleine meisje op het stoepje stemden. De kleine Josje Bosma 1957.
Hierbij bedank ik iedereen vanuit mijn Ik voel me blij en dankbaar, ben zeer vereerd. .

Wie had dat gedacht. Waar is het feessie, hier is het feessie...

Maak van elke dag een feestje is de tekst van het lijflied van mijn barones. Dat doen we vandaag zeker. Viert u mee....

Mooie zondag allemaal.

Josephientje 15-5-2022.

Reacties

Populaire posts van deze blog

SEPTEMBER

September Wanneer wij, (het volledige stoksjok team) moedig op pad gaan, een klein beetje regen trotserend, hebben wij het helemaal naar ons zin op de heide. Wat is het weer genieten met een grote G. Dit nodigt uit tot het maken van mooie plaatjes van de in het oog vallende, eerste paddenstoelen in deze aanloop naar de herfst. Na de eerste loopronde, rusten wij altijd even uit bij ‘Tante Jans’ het half vergane en bijna gesloopte dierbare bankje doet nog prima dienst als uitrust plek voor deze twee ijverige stoksjokkers van Nederland. We puffen even uit en bekijken de geschoten plaatjes, maar genieten vooral van de rust en stilte op dit vroege tijdstip. FOUT! Helemaal FOUT. Achter ons ligt een stuk uitgestrekte heide dat zich in al haar kleurenpracht toont, alleen daar al wordt je stil. Plotseling horen wij, uit het niets, flarden van heel druk gepraat. Wij kijken elkaar aan en hebben zoiets van ‘moet dat nou zo nodig?’ weg serene rust, weg stilte. Wanneer wij ons omdraaien om een

Meer lezen

Avifauna of seniorenflat ?

Het mensdom ten voeten uit. Met kromme tenen stap ik vanochtend klokslag 6.40 uur mijn bed uit. Ik loop met mijn IPhone in de aanslag mijn bescheiden balkonnetje op. Het is mijn uitslaap zaterdag, deze wordt voor de zoveelste keer wreed verstoord door het aanhoudende gekras van een stuk of 30à kraaien, kauwen, eksters, en ander gespuis dat veel herrie maakt. Ik maak er maar weer het zoveelste filmpje van voor het dossier, trek mijn slippers uit en klepper voor de zoveelste keer om het gespuis weg te jagen. Ik weet dat het niet aan het dierenrijk ligt, maar aan het mensdom, met de nadruk op de laatste lettergreep. Zij vinden vogels voeren echt nodig in deze hitte en doen dat ijverig elke ochtend. Er worden ook nog eens bakken water bij neer gezet, want de arme beestjes zullen wel dorstig zijn. En zo kunnen ze ook leuk badderen. Op dit moment staan er vier zwembadjes in de tuin voor de vogels, waarvan een schuin onder mi

Meer lezen

Carpe Diem

Daar zit ik dan achter mijn pc, met voor mij een hele witte pagina. Het voelt alsof ik voor een wit doek zit met al mijn schilderspullen naast mij, niet wetende waar te beginnen. Ik wil zo graag schrijven over wat er allemaal rondom mij gebeurd, maar de afgelopen weken waren meer dan hectisch. Wat kan er veel gebeuren in korte tijd. Ik neem u even mee op mijn pad en begin bij de dag alweer een aantal weken geleden dat ik met een lieve vriendin naar een voor haar niet zo’n leuke afspraak moest. ‘Jos, ga je met mij mee, ik wordt van jou zo rustig en rij jij dan?’ Ja tuurlijk doe ik dat. Zo komt het dat wij op een vroege zonnige ochtend, ruim op tijd, wegrijden van haar huis, richting afspraak. Zij bloednerveus en ik de kalmte zelf. Tommie staat op het dashboard dus wat kan ons gebeuren? Toch bemerk ik dat wij een aantal keren door Tom gestuurd worden waarbij ik het gevoel krijg dat wij hier al eerder langs gereden zijn en dat terwijl ik het ding van tevor

Meer lezen

Josephientje 2022

Zoeken in deze blog