Klein Raadsel… Wie weet waar ik vanochtend was?
Vandaag heb ik een afspraak, het is eigenlijk een tussendoor afspraak, die niet echt gepland stond. Maar nood breekt wetten.. Ik ga welgemoed op pad en vanwege het mooie weer neem ik de fiets. Dan kan ik na deze afspraak ook nog wat anderen dingen doen. Ik ben keurig op tijd en tot mijn grote verbazing kan ik meteen doorlopen en staat er een heel ontvangstcomité klaar om mij in de watten te leggen.
Ik krijg een comfortabele stoel aangewezen, die in diverse standen kan worden gezet.
Nog niet helemaal op mijn gemak voor wat gaat komen, laat ik het maar gebeuren.
De man met het scherm voor, heeft de leiding en gaat aan de slag, De stoel gaat op een elektrisch commando omhoog en daarna in een gemakkelijke ligstand. Ik kon niets anders dan mij overgeven aan wat komt. Er wordt wat heen en weer gepraat over mijn hoofd en ik moet zeggen dat het mij achteraf best wel is meegevallen. De man verstaat zijn vak. Hij is heel voorkomend, zachtaardig en geduldig. Ik sluit mijn ogen en probeer te ontspannen, dat lukt.
Wanneer ik ontspannen ben, kan hij zijn kunsten wat makkelijker op mij loslaten. Hij vraagt of ik mijn hulpstuk bij me heb en dat heb ik. Ik had erop gerekend, wist dat hij dit zou gaan vragen en het ruim van tevoren schoongepoetst, ingepakt en meegenomen. Maar ja, ik lig in die luxe stoel en kom tegenwoordig als BN’er lees bejaarde Nederlander) niet zo gemakkelijk meer vanuit lig, naar zit stand, laat staan rechtop. Dus vraag ik de dame, die de man assistentie verleend of zij even in mijn tas wil graaien en het kleinood aan de man wil overhandigen. Met rode konen voert zij haar opdracht uit. Tja, je zit nu eenmaal niet elke dag in andermans heilige ruimte, want in mijn ogen is mijn tas privé. Ze slaakt een zucht van verlichting wanneer zij het zo gewenste hulpstuk te pakken heeft en het in de hand van de man neerlegt. Hij lijkt blij zie ik steels vanonder mijn wimpers. Dan gaan ze samen verder aan de slag met mij. Op een gegeven ogenblik vraagt de man of de te felle verlichting iets gedempt kan worden, de vrouw draait aan een van de vele knoppen en het lukt’ ziezo’ grapt de man tevreden, even wat sfeerverlichting ertegenaan. Ik zeg wijselijk niets, maar sla alles op.’ ja dat valt niet mee zo’n renovatie aan je voorgevel he.’ Ik steek mijn vinger omhoog en waarschuw hem daar mee. Wacht maar denk ik, mijn scherpe pen onthoudt alles. Nou ja, bijna alles. Ik mag van geluk spreken dat ik hier lig. Ik mis wel een muziekje op de achtergrond, dat vind ik soms wel prettig, daar kan ik zo lekker bij weg zwijmelen, terwijl hij, met of zonder, aan het werk gaat. Nog even de kiezen op elkaar Jo en voor je het weet is het voorbij. Oh wat is dit het toppunt van gelukzaligheid, wanneer ik het resultaat bekijk, schiet mijn gemoed helemaal vol. Man, man, wat ben ik blij met die man. Ik bedank hem vanuit het diepst van mijn hart en spreek weer met hem af voor over een poosje en lach mijn aller stralendste lach wanneer ik de deur uit loop. Mijn dankbaarheid kent geen grenzen. Mijn dag kan al niet meer stuk.
Was getekend J©sephientje 3-3-2022.
Reacties
Een reactie posten