PASEN..
Ineens, realiseer ik me vanochtend tijdens het wakker worden, dat er zomaar tien jaar verstreken zijn vanaf het moment dat ik de allereerste keer met de sleutel in mijn hand en een huurcontract op zak over de drempel stapte van mijn kleine paleisje in het appartementencomplex waar ik alweer tien jaar woon. En nee, ik ga niet over mijn schouder kijken en zeggen waar blijft de tijd, want het begrip tijd bestaat voor mij niet. There is no such thing as time there is no time. Het lijkt als de dag van gister dat ik nog vol ongeloof maar trots dat ik het voor elkaar had gekregen over de drempel stapte. Ik had niets anders dan 2 grote emmers verf om het plafond en de muren mee te sausen en een laminaat vloer die ik nog net kon kopen van mijn laatste centen.
Ook had ik een luchtbed tot mijn beschikking, mijn kleine laptopje, kleding en beddengoed, maar verder had ik op dat moment niets aan spulletjes. Ik had voor het allereerst in mijn leven een huurflatje, helemaal voor mezelf.
Wat was ik blij en trots, eindelijk een plek waar ik permanent kon blijven na maanden van omzwervingen zou ik nu eindelijk rust vinden. Ik werd van binnen verwarmd door de liefdevolle steun en liefde die ik ondervond van mijn gouden ring van vriendinnen. Kreeg in die tijd even tijdelijk onderdak bij mijn twee schatten in een plaatsje vlakbij, totdat alles in de verf zat, de vloer was bezorgd en gelegd. Zij leenden mij het bedrag voor de aankoop van mijn witgoed, een bed en een kledingkast. Dat kon ik redelijk snel terugbetalen, nadat mijn scheiding een feit was. Toch duurde het nog een half jaar totdat ik met hulp van mijn oudste zoon mijn privé spullen op kon halen. Wanneer ik om me heen kijk en zie hoe ik in dit huisje gegroeid ben, voel ik de tranen komen en raak ik lichtelijk ontroerd. Niet zonder slag of stoot ben ik weer opnieuw begonnen in mijn leven, heb ik voor mezelf moeten kiezen, dat vraagt offers maar als ik terugblik en kijk naar mezelf, zie ik een tevreden en gelukkig mens
Wat ik om me heen zie, is een afspiegeling van wie ik ben. Een rustige inrichting, veel wit en kleuren die op elkaar zijn afgestemd. Alles wat hier staat komt van de kringloper en of marktplaats, bij elkaar gesprokkeld in de begin jaren met veel steun en hulp van alle lieverds om me heen. Iedereen droeg een steentje bij, alles wat hier staat, hangt of ligt, draagt een verhaal in zich van een nieuw begin en een lang verleden. Het diffuse licht dat door de gordijnen schijnt, geeft de woonkamer een gevoel van zachte verstilling, harmonie en balans hetgeen maakt dat velen zich hier thuis voelen.
Ik ben verder gegaan met het schrijven van mijn blog. Het eerste begon in 2012 in Frankrijk, toen kwam ik, na eerst nog een poosje te gast mogen zijn bij lieve vriendin in Twente, op de Veluwe terecht in een chalet. Daarna kreeg het Gooi er een Gooise vrouw bij en werd mijn derde blog geboren. Dagelijks schreef ik over het wel en wee van Josephientje die best wel iets te vertellen had.
Lief en leed deelde ik met de lezers. Tot ik rugklachten kreeg die met de dag erger werden. Een hernia, die mijn bloedvaten en zenuwen afknelde. Het resulteerde in een spoedoperatie In Amsterdam. En daar achteraan drie maanden interne revalidatie in de Trappenberg om opnieuw te leren lopen, de balans terug te vinden die ik kwijt was. Na nog twee maanden externe therapie, mocht ik het weer alleen doen. Met veel geduld, kiezen bijten, zwemmen, wandelen en doorzettingsvermogen lukte het me om min of meer weer normaal te functioneren. Mijn lichaam had een behoorlijke klap te verwerken gehad maar ik vocht me ook hier weer uit. Tegenwoordig loop ik met twee Nordic walking sticks, wanneer ik voldoende rust energie heb, over de heide om de hoek. Rondje stok sjokken! Op dit moment kom ik daar niet elke week meer aan toe. Ik ben een bezige bij en op aanraden van vriendinnen gaan schrijven, ik ben een verhalenverteller. Mijn debuut had ik in 2018 en wel met mijn biografie ‘Leven vanuit verzet’ Het verhaalt over mijn jeugd en leven ik vertel daarin hoe het is om als kind van de vrede te moeten dealen met een vader die een oorlogstrauma heeft. Het laat zien hoe dit heeft geresoneerd in mijn verdere leven. Het is een hommage geworden aan mijn vader die ik middels dit schrijfwerk een hart kon geven en kon vergeven. Het boek is goed ontvangen door het lezerspubliek, kreeg mooie en waardevolle recensies en ligt in de bibliotheken. Daarnaast schreef ik een flink aantal gedichten en korte verhaaltjes. Tot het moment dat het plan ontstond om een kinderboek te gaan schrijven dat de titel kreeg ‘de barones von Habeniks’ Een koosnaam die mijn moeder mij gaf als kind. Dit boek is een hommage aan mevrouw mijn moeder die zelf graag illustratrice wilde worden. Ik startte een crowdfunding in september 2019 om het uitgeven van dit grappige boek te kunnen bekostigen en bedacht vervolgens dat ik maar eens een paar maanden wilde overwinteren in Spanje om bij te kunnen komen van alle vermoeienissen van het uitkomen van mijn eerste boek en een aantal fysieke ongemakken. Ik was een beetje moe van alles en vertrok 17 december 2019 richting Albaida vallei nadat ik de vraag geplaatst had op face boek wie er een plekje voor mij had voor een maand of drie. Ik kwam op de meest mooie plek terecht die ik me maar kon bedenken, had een huisje voor mezelf, met uitzicht op sinaasappel citroen en olijfbomen en kon mijn geluk niet op. Eindelijk rust. Even afstand nemen van iets wat mij sloopte. Ik werd namelijk al een jaar of wat gestalkt door iemand en dat hakte er flink in. Zowel lichamelijk als geestelijk. Ik ben zo blij dat ik in die periode altijd mijn kalmte en waardigheid heb weten te bewaren. De persoon is inmiddels overleden. Ik heb goed afscheid mogen nemen en weer kunnen vergeven.
Dat heeft me goed gedaan. Mijn lichaam heeft zich nog steeds niet helemaal hersteld, daar wordt aan gewerkt. Ik geloof nog steeds in mijn zelfhelend vermogen. In Spanje kreeg ik het bedrag van de crowdfunding rond en wel op oudejaarsavond vijf minuten voor het nieuwe jaar 2020 zijn intrede deed, kon ik een zucht van verlichting slaken. Het boek ging er komen. Ik werkte met vrijwilligers die het project ook helemaal zagen zitten. De barones had toen al een fanclub. In februari net nadat Nederland te kampen had met Corona werd ik ziek. Ook in Spanje werd het verplicht om met mondkapjes op te lopen. Gelukkig had mijn Landlady een deskundige huisarts bij de hand. Hij is het geweest die mij uit het ziekenhuis heeft weten te houden. Als ik daar terecht was gekomen, dan had ik tussen zes planken teruggevlogen. Het leek wel of mijn lichaam schreeuwde om aandacht. Zo benauwd dat het voelde, alsof ik ademhaalde door een rietje, bloed ophoestend en longblaasjes. Gek genoeg geen beangstigende koorts. Wel was mijn bloeddruk schrikbarend hoog, net als mijn suiker en cholesterol. Ik was zo ziek en reageerde niet op de normale antibiotica. Dan maar grof geschut en over op een chemo kuur veertien dagen lang tabletten slikken en mijn hart uit mijn lijf gespogen alles kwam eruit van boven en onder. Er was geen houden meer aan. Ik blafte de hele nacht als een zeehond. ‘Welkom in Pieterburen’ er werd een speciale hoestdrank voor mij gebrouwen door de landlady op recept van de dokter. Langzaam heel langzaam kreeg ik iets van mijn oude kracht terug. Doordat ik zo ziek was, moest ik een maand langer blijven dan gepland. Natuurlijk liep ik hierbij vertraging op met het schrijven van het boek. Ik kwam op 30 april middels een repatriëringvlucht geregeld door de ambassade in Madrid, met aardig wat vertraging op Schiphol aan. Waar ik gelukkig goed opgevangen werd door twee hele lieve vrienden die mij veilig thuisbrachten. In een zee van bloemen stapte ik mijn vertrouwde woonkamer binnen. Geweldig! Wat een hartverwarmende ontvangst. Bijslapen, uitrusten en verplicht in quarantaine. Dat was wel even nodig, want ik was net zo op als voordat ik naar Spanje ging. Ik had een jasje uitgetrokken. Corona? Men zegt van wel. Nou gehad is dan maar gehad, nu weerstand opbouwen. Ja dat had ik gedacht! Uit quarantaine, op naar de Hollandse huisarts die constateerde dat mijn bloeddruk gezakt was, mijn suiker iets verhoogd en mijn cholesterolgehalte te hoog was. Dus daar kreeg ik tabletten voor die op TINE eindigden. De tweede dag na inname van die chemische rotzooi, werd ik dus weer zo ziek als een hond. Ik moest naar het ziekenhuis, maar moest mij eerst laten testen op Corona. Mijn hemel ik was zo labiel op dat moment, dat ik me op de angst van mijn toenmalige huisarts heb laten testen. Was ik bij zinnen geweest, had ik dat absoluut niet laten gebeuren. Kwestie van keuzes maken. Ik had mijn keuzes daarin allang gemaakt.
Op mijn status werd geschreven dat ik deze tabletten nooit of te nimmer meer mocht hebben. Kortom de deadline van het kinderboek werd niet gehaald. Ik tilde het over het voorjaar heen en ook over het najaar. Voorjaar 2021 kwam het eindelijk uit. Het kreeg veel aandacht van de pers en in de media. Het werd met succes ontvangen en heeft gewoon vijf sterren! Na twee hele leuke interviews met een Belgische schrijf collega en de nodige aandacht voor mijn persoontje, ‘Leven vanuit verzet’ en de barones ben ik nog steeds verbaasd, blij en apetrots. Inmiddels heb ik, dankzij mijn lieve kipdochter uit Zeist, alles wat ik uitgebracht heb en nog ga uitbrengen, onder kunnen brengen in een officiële stichting die ikzelf beheer. Stichting J.A. Producties. Het is een stichting zonder winstbejag maar wel met de bedoeling dat het geld, opgehaald middels de crowdfunding, vloeibaar blijft zodat ik kan blijven produceren. Een deel van de verkoop van mijn werk sta ik af aan een goed doel, zo snijdt het mes aan alle kanten. Ik ben hier reuzeblij mee, heb inmiddels iemand gevonden die geheel belangeloos voor de stichting een website op aan het zetten is. Dus heb ik straks een officiële website. Ik wil mettertijd ook een deel van mijn blogs uitbrengen in een korte verhalenbundel. En mijn gedichten in een bundel uit laten komen. Op dit moment heb ik een magische samenwerking met het bijzondere werk van een natuurfotograaf. Hij maakt prachtige foto’s en ik heb de eer om er woorden bij te mogen schrijven. Dit wordt het volgende project.
Ik blijf hier in mijn paleisje lekker verder schrijven want dat is wat ik het liefste doe. Wie schrijft die blijft. Mocht er een stilte vallen en mocht u even niets van mij vernemen, dan ben ik even buiten bedrijf, ik schrijf...
Mooie Paasdagen, schrijversgroet van J©sephientje
Reacties
Een reactie posten